W programie znalazła się poezja klasyczna, współczesna, haikuw przekładzie i w języku oryginalnym. Gościem specjalnym był wietnamski poeta Lam Quang My. Ponadto mogliśmy zobaczyć taniec z wachlarzami, ceremonię parzenia herbaty oraz wystawę malarstwa koreańskiego Li Haesung.
Lam Quang My - do Polski przyjechał w 1989 r. Jest doktorem nauk fizycznych, pracował w Instytucie Fizyki PAN. Pisze i tłumaczy wiersze autorów polskich i wietnamskich. Aktywnie uczestniczy w polskim życiu literackim. Brał udział min. w Warszawskiej Jesieni Poezji, Światowych Dniach Poezji UNESCO, Międzynarodowym Listopadzie Poetyckim w Poznaniu. Publikował w pismach „Poezja dzisiaj”, „Literacka Polska”, wietnamskim „Tygodniku Literacko-Artystycznym” oraz w wielu antologiach poetyckich polskich i zagranicznych.Poezja koreańska
Korea, pozostając w sferze oddziaływania wielkiej kultury i
cywilizacji chińskiej znajdowała się pod przemożnym wpływem filozofii
neokonfucjańskiej. Dlatego też przejęła jej metody wartościowania i
klasyfikacji dzieł. Wynika stąd bardzo duża waga jaką przywiązywano do poezji.
Najstarszymi zachowanymi utworami poetyckimi są hjangga; pieśni stron
rodzinnych. Jest to typ poezji powstały już w starożytnym państwie Silla.
ówcześni Koreańczycy traktowali formę tą w sposób bardzo specyficzny,
przypisując jej magiczną moc. Inną formą klasycznej poezji są koriokajo -
czyli pieśni Korjo. Tematyka ich to głównie miłość, rozłąka z ukochanym,
tęsknota. W XIV wieku pojawiły się dwa nowe gatunki poetyckie: trzy wiersze '
sidzo' i pieśni liryczne 'kasa'. Sidzo tłumaczyć można jako
melodię sezonu i zawsze związane były z określonym typem melodii i wykonywane z
określonym akompaniamentem muzycznym.
Poezja koreańska oceniana była nie tylko i nie przede wszystkim ze względu na jej wartości estetyczne ale głównie z uwagi na zawarte w niej treści moralne, na jej odniesienie do stanu umysłu i uczuć danego społeczeństwa.
Poezja koreańska oceniana była nie tylko i nie przede wszystkim ze względu na jej wartości estetyczne ale głównie z uwagi na zawarte w niej treści moralne, na jej odniesienie do stanu umysłu i uczuć danego społeczeństwa.
W XX wieku w poezji pojawił się nowy gatunek zwany 'changga' - były to
śpiewane do zchodnich melodii teksty, których głównym tematem była miłość do ojczystego
kraju. Odrodzeniu uległa także poezja typu ' sidzo'.
Poezja wietnamska
Poezja wietnamska przez długi czas wzorowana była na
chińskiej, utwory różniące się od wzorów chińskich zaczęły powstawać wraz z
rozwojem rodzimego pisma. Znaczące zmiany w poezji wietnamskiej zaszły w
okresie francuskiej okupacji Indochin. Zaczęła ona wówczas przyjmować wzorce
europejskie. W latach 20- tych i 30- tych wraz ze zmianami ekonomiczno -
społecznymi, poezja stała się szansą wyrazu dla młodego pokolenia, sławni stali
się: The Lu, Pham Huy Thong, Xuan Dieu, Luu Trong Lu, Huy Can. Nowa jakość pojawiła
się w czasach okołowojennych, kiedy zaczęły powstawać wiersze tworzone przez
dostojników partyjnych dotyczące problemów politycznych i społecznych. Kolejną
istotną grupę tworzą debiuty sprzed 1945 roku - Szkoła Nowej Poezji (Tho Mo'i)
- nowy język poetycki, oderwany od tradycji - romantyzm połączony z socrealizmem.
Głównymi motywami przewijającymi się w wietnamskiej poezji bez względu na czas
są patriotyzm, duma z wspaniałej historii narodu, natura oraz humanizm. Duże
znaczenie ma również fakt, że największe figury polityczne Wietnamu takie jak
Nguyen Trai, Nguyen Du czy sam Ho Chi Minh byli również humanistami.
Organizatorzy: Dalekowschodnie Koło Naukowe UJ, Śródmiejski Ośrodek Kultury
Patronat medialny: Dziennik Polski, Radio Kraków, TVP 3
Organizatorzy: Dalekowschodnie Koło Naukowe UJ, Śródmiejski Ośrodek Kultury
Patronat medialny: Dziennik Polski, Radio Kraków, TVP 3